تقدیم به :
تمام کنکوری های عزیز بدبخت فلک زده که من اگه جاشون بودم تا حالا چهل بار خودمو کشته بودم آخه آدمم انقد بدبخت انقد بیچاره اینم شد زندگی که شما دارید عید همه میرن ددردودور حالی به حولی اونوقت شماها.....
با عشق !!!
حالا اینا همه که گفتم مقدمه بود و اما میریم سراغ موءخره...
اون روزا که منم عین شما بودم ( البته روزای خیلی دوریم نیست همچین پارسال بود کوفتی ) یه شب رفتم گسسته بخونم دیدم هرچی می خونم انگار یکی داره به زبان شیرین ژاپنی احوالم را میپرسه هیچی نمی فهمیدم (می بینید تمام کنکوری های عالم در نفهمیدن گسسته ـ لعنت ا... علیه ـ با هم تفاهم دارن ) آره خلاصه هیچی به هیچی ما هم که یه شخصیت قاطی...!!
در همین حین ! شعر زیر را سوریدم...
ای کنکور لعنتی از تو بیزارم
غیراز تو تو زندگیم غمی ندارم
اگه یه روز نباشی بی تو خوشحالم
تست و درس و کتاب و کنار می ذارم
کنکور اگه بمیری حلوا می ذارم
پولش را هم از جیب جاسبی میارم
کنکور تو بی نظیری مثل عزراییل
عزراییل مثه نسیمه تو باد منجیل
اون خیلی با مرامه جونو یهو میگیره
اما تو بی وفایی خیلی ناسازگاری
ریز ریز جونو میگیری
مگه تو دین نداری
نکته ی اخلاقی :فرزندان من از سرنوشت مادر پیر و دلسوخته ی خودتون درس بگیرین
ما موقع گسسته خوندن این حشویات را سراییدیم و شدیم یک فقره دانشگاه آزادی ...
شما درست را بخون بلکه یه چی بشی بریم اینور اونور پزت را بدیم
نکته ی سوزشی: امسال عین پارسال واسه بچه ها اردوی عید گذاشتن منتهای مراتب بنده تا پارسال درس می خوندم حالا از امسال شماها درس می خونید من نگاتون می کنم (از طرف مدرسه دعوت به همکاری شدم میدونید که چی میگم...!!)
آخ که چه حالی بده امسال.... عقده گشایی ای بکنیم ما !!
این دم عیدی داشتم کمدم را تر تمیز میکردم که دفتر دیکته ی اول دبستانم را پیدا کردم حالا فقط ببینید در نامه ای که به مناسبت پایان سال تحصیلی به معلمم که از قضا هم ولایتیمون هم بود چیا نوشتم:
با عرض سلام و احترام به خانم همشهری ام. خانم از اولین روز تا این روز آخر مثل بادی همدانی بود. خانم حداقل می گذاشتید من از همدان که آمدم یک کمی خوب بشوم بعد مثل باد می آمدید خانم آخر شما که می دانید بادهای همدان چه قدر سرد است.
سرکار خانم اردلان ! همشهری بابا جانم و مامان جانم خواهش می کنم ما که تا به حال دلمان نیامده است که به خاطر پیش شما ماندن نومره ی بد بیاوریم و پیش شما بمانیم اما شما به بزرگی خودتان ببخشید و به کلاس دوم بیایید.
شما مامان همدانی من و مامان تهرانیه بقیه ی بچه ها بودید. پایان
ما سال گذشته بودیم مثل جوانه کوچک
و اما جمله سازی:
میوه:مادر میوه می آورد
شام :مادر شام درست می کند
قوری:مادر قوری را پر از آب کرد و او را روی سماور گزاشت
بچه: بچه آموزگار را دوست دارد و از او تشکر می کند که به او درس می دهد
خوشحال:روز اول که به مدرسه آمدم اما چند روز که رفت فهمیدم که چقدر خوب است و خوشحال بودم که چنین آموزگار خوبی دارم.
پیغمبر: کلمه ی جمله سازی پیغمبر است
معلم: خانم معلم اردلان ناراحت نشوید که من گل به این زشتی به شما دادم خودم هم ناراحتم!
مریض:من وقتی رفتم شهر خانم مریض شدم
حاضر:تازه نیامدم به مدرسه و حاضر نبودم
بعضی:ب ع چی میشه ض ی چی میشه با هم بعضی میشه
دانشمند: دانشمند به من آب بده !
نتیجه گیری اخلاقی:من اگه رو همین استعداد پاچه خواریم کار کرده بودم تا حالا قطعآ یه پخی شده بودم...حیف که لگد زدم به این گوله ی استعداد ای لعنت به این جوگیری
نتیجه گیری فلسفی :یک لحظه جوگیری یک عمر پشیمانی!!
هایکو:
و خواهرم می خواند
دیوار حمال
و من.....؟
من هیچ...من نگاه....!
ای وای خواهرم !
ای وای خواهرم !
و خواهرم می خواند
دیوار حمال دیواریست
که در سیاهی شب
یک تنه
بار ساختمان را
به دوش می کشد...!
و من هماره می پنداشتم
دیوار حمال دیواریست
که خیلی بی شعور باشد !
چه در سیاهی شب چه در سپیدی روز
خواهرم ببخش مرا ...
خواهرم ببخش مرا ...
چرا که حمال و بی شعور
چونان لیلی و مجنون
تا ابد کنار هم هستند...
و خواهرم می خواند
دیوار حمال
چرا که خواهرم
فردا امتحان حرفه داشت...!
راستش چند شب پیش ها خواب بابا طاهر عریان را می دیدم ( اگه دوست دارید می تونید بین طاهر و عریان کسره بذارید اگرم خواستید ویرگول در هر صورت به حال من فرقی نداره چون هم در اصل منکرحاصله از جانب بابا طاهر تفاوتی حاصل نمی شه {مردک بیییییب ور داشته یه بابا گذاشته قبل اسمش یعنی که من آدم زن و بچه داری هستم یکی نیست بهش بگه مرتیکه! خر خودتی } و هم خدا را شکر ما شبا با حجاب کامل می خوابیم ! )
اصلآ من نمی دونم شما چه اصراری دارید هی به حاشیه ها دامن بزنید به من چه یارو نکرده دو تا برگ بچسبونه به خوذش بعد بپره وسط خواب مردم بذارید بقیه خواب را تعریف کنم ...
خلاصه در حالیکه ما از شدت میزان شرم حضور داشتیم اونور را نگاه می کردیم این آقای بابای طاهرینا (ای بیچاره مادر طاهر چه جوری یه عمر با این مرد سر کرده...!) بله همونطور که ما مثلآ حواسمون یه ور دیگه بود این آقا هی داشت اشعاری با این مضمون را می سرود:
همدان شهر منه یی تمنم ییتمنه
hemedan shahre mene yey temanam yey temane
البته به من حق بدید که در اون شرایط نا مساعد خیلی درست حسابی نفهمیدم چی میگه تا اینکه........
دادادادام...دام دام دام (به این میگن یه موسیقی هیجان انگیز در اوج سوسپانس ! و تعلیق)
تا اینکه دیشب خبری نظر مارا جلب کرد...
یک زوج همدانی مراسم ازدواج خود را در غار علیصدر برگزار کردند
حالا لابد پیش خودتون میگید آخی ...چه داماد رومانتیکی چقد زنش را دوست داشته آخی...و خلاصه از این جور حرفای خاله زنکی ...
اما...!!
اما بنده به عنوان یک همدونیه اصیل مقیم پایتخت به شما میگم نه تنها از این خبرا نبوده بلکه اصولآ هیچ خبری نبوده و این جناب شاه داماد به یک دلیل خیلی ساده اینکار را کرده بله این شازده فقط خواسته پول سالن نده همین و بس...
و این برای یه همدونیه اصیل به معنی واقعی کلمه یعنی اوج افتخار یه چی تو مایه های ایلیاد و اودیسه ی هومر!!!
در پایان این هذیانات ذکر چند نکته ضروری به نظر میرسد:
اولآ ما مخلص بابا طاهر هم هستیم امید است آن مرحوم مغفور این اراجیف ما را به دل نگیرد چرا که ما پشت این ستاره ی حلبی قلبی از طلا داریم و عمومآ نیات خیری در سر می پرورانیم.
دومآ از اونجایی که تا به حال هیچ گزارشی مبنی بر مشاهده ی خری بدون پوست از سطح کشور دریافت نشده است نگارنده عمیقآ خواهشمند است از به کار بردن جمله ی منحوس و منفور همدونیه پوست خر کن اکیدآ خودداری کنید !
سومآ ما هم صد ساله از ولایات متحده مهاجرت کردیم ولی از اونجایی که اصولآ به اصول و ریشه ها وفاداریم خودمون را همچنان از اهالی هگمتانه ی بزرگ می دانیم
باشد که این رفتار بزرگ منشانه ی ما چراغی شد فرا روی شما ! انسانهای جوگیر تهرانی نما...
از اونجایی که ما خیلی انسان فرهیخته ای هستیم واز اونجا تر که بعد از مرگ انسانهای فرهیخته دوستان زحمت می کشن زندگی نامه هایی بعضآ در ژانر علمی تخیلی در وصف عزیز از دست رفته می نویسن ما گفتیم خودمون بنویسیم که کسی را هم به زحمت نندازیم.
فصل اول : کودکی
ما در ظهر یک روز پاییزی که متاسفانه هیچ تفاوتی با سایر ظهر های پاییزی دیگه نداشت به دنیا اومدیم در حالیکه بقیه مردم دنیا بدون توجه به پیدایش یگانه ای چون ما مشغول کارهای پوچ و روزمره ی خودشون بودن...
اخلاق خوش ما از همون روز های اول بر همگان آشکار شد بله ما ضمن اینکه خیلی خوشگل و سفید و تپل و بامزه بودیم خیلی هم خوش اخلاق بودیم چنانکه مادرم از فرط بغل گرفتن ما دور از جانش شبیه بوم رنگ شده بود...
آوازه ی این خوش رویی ما همه جا پیچیده بود و سیر نذورات مردمی بود که هر روز به امید تغییری در این خلقیات حسنه ی ما به سوی باریتعالی جاری میشد از یه جعبه خرما گرفته تا گاو و گوسفند و بزغاله (جدی میگم به خدا...!) ولی خوب ما از همون موقع ها شخصیت اصولگرایی بودیم و اگر سرمون می رفت اصولمون در زندگی نمی رفت و پیرو همین مواضعمون بود که ذره ای لبخند را از این بندگان خدا دریغ می کردیم چه برسد به تغییر اساسی در اخلاق
نقل است که ما یه روز خیلی ونگ زدیم البته ونگ که همیشه میزدیم ولی مثله اینکه اینبار دیگه شور قضیه را در آورده بودیم مهربان مادر هم قاطی میکند و انگار نه انگار که ما از فرط گریه بنفش شده ایم محل هیچی به ما نمی گذارد
در این لحظه قهرمان قصه که همون زن فضول همسایه می باشد مثل سوپرمن کله اش را از پنجره در میاره بیرون و .....
آخه زن خجالت بکش از خدا بترس درسته مادرش نیستی ولی خوب زن باباش که هستی این بچه هلاک شد این طفل معصوم ! از بین رفت انقدر گریه کرد تروخدا به دادش برس از فردای قیامت بترس جواب مادرش را چی می خوای بدی.....
فک کن این خانوم زن همسایه فکر کرده مادرم نامادریمه!!
خودمونیم این مادر ما هم خانوم تناردیه ای بوده برا خودش ها....
یا مثلآ یه بار دیگه وسط مهمونی گیر دادم که چرا مدل قاشقم با چنگالم یکی نیست و قهر کردم و خلاصه یه وضعی...
حالا همه اینا به کنار یه فیلم از تولد چهار سالگیم دارم که توش عین بخت النصر زل زدم به دوربین و بغض در چشمانم لانه کرده است چرا که دمپایی های عزیزم را گم کردم و هرچی بقیه میگن حالا یه کوچولو بخند پیدا میشه ما انگار نه انگار همون طوری...
البته از این صحنه ها کم نیستند در فیلم تولد سایر اقوام که بنده باز یا یه چیزیم را گم کردم یا با یکی دعوام شده یا از لباسم خوشم نمی اومده یا گل قاشق چنگالم یکی نبوده...!!
من نمی دونم این دوربین لا مصب را کی اختراع کرد که اینجوری این صحنه های ننگین را ثبت کنه ما که نمی گذریم ایشالا خدا هم ازش نگذره !