پاچه خوار بالفطره

این دم عیدی داشتم کمدم را تر تمیز میکردم که دفتر دیکته ی اول دبستانم را پیدا کردم حالا فقط ببینید در نامه ای که به مناسبت پایان سال تحصیلی به معلمم که از قضا هم ولایتیمون هم بود چیا نوشتم: 

با عرض سلام و احترام به خانم همشهری ام. خانم از اولین روز تا این روز آخر مثل بادی همدانی بود. خانم حداقل می گذاشتید من از همدان که آمدم یک کمی خوب بشوم بعد مثل باد می آمدید خانم آخر شما که می دانید بادهای همدان چه قدر سرد است. 

سرکار خانم اردلان ! همشهری بابا جانم و مامان جانم خواهش می کنم ما که تا به حال  دلمان نیامده است که به خاطر پیش شما ماندن نومره ی بد بیاوریم و پیش شما بمانیم اما شما به بزرگی خودتان ببخشید و به کلاس دوم بیایید. 

شما مامان همدانی من و مامان تهرانیه بقیه ی بچه ها بودید. پایان 

                               ما سال گذشته بودیم مثل جوانه کوچک 

و اما جمله سازی: 

میوه:مادر میوه می آورد 

شام :مادر شام درست می کند 

قوری:مادر قوری را پر از آب کرد و او را روی سماور گزاشت 

بچه: بچه آموزگار را دوست دارد و از او تشکر می کند که به او درس می دهد 

خوشحال:روز اول که به مدرسه آمدم اما چند روز که رفت فهمیدم که چقدر خوب است و خوشحال بودم که چنین آموزگار خوبی دارم. 

پیغمبر: کلمه ی جمله سازی پیغمبر است 

معلم: خانم معلم اردلان ناراحت نشوید که من گل به این زشتی به شما دادم خودم هم ناراحتم! 

مریض:من وقتی رفتم شهر خانم مریض شدم 

حاضر:تازه نیامدم به مدرسه و حاضر نبودم 

بعضی:ب ع چی میشه ض ی چی میشه با هم بعضی میشه 

دانشمند: دانشمند به من آب بده ! 

نتیجه گیری اخلاقی:من اگه رو همین استعداد پاچه خواریم کار کرده بودم تا حالا قطعآ یه پخی شده بودم...حیف که لگد زدم به این گوله ی استعداد ای لعنت به این جوگیری  

نتیجه گیری فلسفی :یک لحظه جوگیری یک عمر پشیمانی!!