هرچند که ما را به سخت جانی خود این گمان نبود ولی فک کنم مهمترین چیزی که نسل آدمیزاد و از انقراض نجات داده همین امید به آیندست،مهم نیست چقدر تلخ و سخت ،فقط کافیه بدونیم یه نور لاغر و ضعیف هنوز اون دور وجود داره.بعدش دیگه چاره ای نداریم جز اینکه هربار بلند شیم ، خاک و از سر و لباسامون بتکونیم و دوباره دنبال نور راه بیفتیم.
ما مثل گل آفتاب گردونیم ، سرشت و سرنوشتمون دنبال امید گشتنه.و واضحه که انسان را از سرنوشت خویش رهایی نیست.